Μέσα από το φως, μπορούμε να παρατηρήσουμε τα γύρω λουλούδια και φυτά, ακόμα και τον κόσμο. Όχι μόνο αυτό, αλλά μέσω του «φωτός», μπορούμε επίσης να μεταδώσουμε πληροφορίες, που ονομάζεται επικοινωνία οπτικών ινών». επικοινωνία οπτικών ινών, δεν θα υπήρχε Διαδίκτυο και δίκτυα επικοινωνίας σήμερα. ”
Η επικοινωνία οπτικών ινών είναι μια μέθοδος επικοινωνίας στην οποία τα κύματα φωτός χρησιμοποιούνται ως φορέας και οι οπτικές ίνες ή οι οπτικές ίνες χρησιμοποιούνται ως μέσο μετάδοσης. Η προέλευση της επικοινωνίας «φωτός» με τη σύγχρονη έννοια χρονολογείται από το οπτικό τηλέφωνο που εφευρέθηκε από τον Bell στο 1880. Το οπτικό τηλέφωνο περιλαμβάνει μια πηγή φωτός μιας λάμπας τόξου, ένα μικρόφωνο που λαμβάνει τη δέσμη φωτός ως απόκριση στον ήχο και έναν δέκτη που επαναφέρει το αρχικό ηχητικό σήμα. Η αρχή είναι ότι η φωνή του αποστολέα μετατρέπεται σε οπτικό σήμα . Μετά τη μετάδοση, ο δέκτης επιστρέφει σε ένα ηλεκτρικό σήμα και, στη συνέχεια, το ηλεκτρικό σήμα αποκαθίσταται σε μια φωνητική κλήση.
Αν και η «ελαφριά» επικοινωνία έχει μια καλή αρχή, αλλά για πολύ καιρό, η τεχνολογία επικοινωνίας με οπτικές ίνες δεν έχει αναπτυχθεί καλά. Πρώτον, επειδή δεν βρέθηκε κατάλληλη πηγή φωτός. Δεύτερον, δεν υπήρχε καλό μέσο για τη μετάδοση οπτικών σημάτων. τη δεκαετία του 1960, η γέννηση των ρουμπινί λέιζερ ενέπνευσε τους επιστήμονες. Τα λέιζερ έχουν τα πλεονεκτήματα του στενού φάσματος, της καλής κατευθυντικότητας και της ομοιομορφίας υψηλής συχνότητας και φάσης, καθιστώντας τα ιδανική πηγή για επικοινωνίες οπτικών ινών. Το 1966, ο νικητής του βραβείου Νόμπελ Gao Song πρότεινε τη χρήση ινών γυαλιού χαλαζία (δηλ. οπτική ίνα, που αναφέρεται ως οπτική ίνα) ως μέσο οπτικής επικοινωνίας. Με βάση αυτή τη θεωρία, το 1970, η Corning Company των Ηνωμένων Πολιτειών ξόδεψε 30 εκατομμύρια δολάρια για την παραγωγή τριών δειγμάτων ινών μήκους 30 μέτρων, η οποία είναι η πρώτη ίνα στον κόσμο που έχει πρακτική τιμή για επικοινωνία οπτικών ινών. Σε αυτό το σημείο, η τεχνολογία επικοινωνίας οπτικών ινών έχει εγκαινιάσει την άνοιξη της ανάπτυξης.
Η επικοινωνία οπτικών ινών αποτελείται κυρίως από τρία μέρη, την οπτική ίνα, τον οπτικό πομπό και τον οπτικό δέκτη. Εν συντομία, ένας οπτικός πομπός μπορεί να μετατρέψει ένα αρχικό σήμα σε οπτικό σήμα, το οποίο μεταδίδεται στον οπτικό δέκτη μέσω του καναλιού οπτικής ίνας και τελικά ο οπτικός δέκτης επαναφέρει το λαμβανόμενο σήμα στο αρχικό σήμα.
Οι άνθρωποι δεν φείδονται προσπαθειών για την ανάπτυξη τεχνολογίας επικοινωνίας οπτικών ινών επειδή έχει όχι μόνο ανώτερα τεχνικά πλεονεκτήματα αλλά και ισχυρή οικονομική ανταγωνιστικότητα σε σύγκριση με προηγούμενες μεθόδους επικοινωνίας. Η συχνότητα οπτικού φορέα που χρησιμοποιείται για την επικοινωνία οπτικών ινών είναι της τάξης των 100 THz, πολύ μακριά υπερβαίνει τη συχνότητα των μικροκυμάτων από 1 GHz έως 10 GHz. Αυτό σημαίνει ότι η χωρητικότητα πληροφοριών της οπτικής επικοινωνίας είναι 10.000 φορές υψηλότερη από αυτή των συστημάτων μικροκυμάτων. Επιπλέον, η επικοινωνία με οπτικές ίνες έχει επίσης καλή ικανότητα κατά των παρεμβολών, όπως αντι- θόρυβος περιβάλλοντος και αντι-ηλεκτρομαγνητικές παρεμβολές, που μπορούν να εγγυηθούν την ιδιωτικότητα και την ασφάλεια της επικοινωνίας σε κάποιο βαθμό, και το μέγεθος είναι μικρό και εύκολο στην τοποθέτηση.
Σήμερα, η επικοινωνία με οπτικές ίνες χρησιμοποιείται ευρέως στα δίκτυα επικοινωνίας, στο Διαδίκτυο και στα δίκτυα καλωδιακής τηλεόρασης. Αναπτύσσεται προς την κατεύθυνση της υψηλής ταχύτητας, της συσκευασίας, της δικτύωσης και της ευφυΐας, δίνοντας νέα ζωντάνια στον τομέα των επικοινωνιών.Ωστόσο, με την ταχεία άνοδο της εφαρμογής του mobile Internet, του cloud computing, των μεγάλων δεδομένων και του Internet of things, το Η αύξηση της κίνησης φέρνει επίσης μεγάλες προκλήσεις στο δίκτυο πληροφοριών και επικοινωνιών, και η επίλυση του προβλήματος της «εκρηκτικής ανάπτυξης» της ροής δεδομένων δικτύου γίνεται ένα ανταγωνιστικό ορεινό πεδίο στον παγκόσμιο τομέα πληροφοριών και επικοινωνιών.
Αυτό το έργο είναι το πρωτότυπο έργο της "δημοφιλούς επιστήμης Κίνα - επιστημονική αρχή ένα σημείο για να κατανοήσουμε"