اترنت سریع (FE) اصطلاح اترنت در شبکه های کامپیوتری است که سرعت انتقال 100 مگابیت بر ثانیه را ارائه می دهد. استاندارد اترنت سریع IEEE 802.3u 100BASE-T به طور رسمی توسط IEEE در سال 1995 معرفی شد و نرخ انتقال اترنت سریع قبلاً 10 مگابیت بر ثانیه بود. استاندارد Fast Ethernet شامل سه زیر مجموعه است: 100BASE-FX، 100BASE-TX و 100BASE-T4. 100 سرعت انتقال 100 مگابیت بر ثانیه را نشان می دهد. "BASE" به معنای انتقال باند پایه است. حرف بعد از خط تیره به وسیله انتقال سیگنال اشاره دارد، "T" مخفف جفت پیچ خورده (مس)، "F" مخفف فیبر نوری است. آخرین کاراکتر (حرف "X"، عدد "4"، و غیره) به روش کد خط استفاده شده اشاره دارد. جدول زیر انواع رایج اترنت سریع را نشان می دهد.
در مقایسه با اترنت سریع، اترنت گیگابیتی (GE) می تواند سرعت انتقال 1000 مگابیت بر ثانیه را در یک شبکه کامپیوتری ارائه دهد. استاندارد اترنت گیگابیت (معروف به استاندارد IEEE 802.3ab) به طور رسمی توسط IEEE در سال 1999 منتشر شد، تنها چند سال پس از ظهور استاندارد اترنت سریع، اما تا حدود سال 2010 به طور گسترده مورد استفاده قرار نگرفت. گیگابیت اترنت فرمت فریم را اتخاذ کرد. از اترنت IEEE 803.2 و روش کنترل دسترسی رسانه CSMA/CD، که می تواند در حالت نیمه دورو و تمام دوبلکس کار کند. گیگابیت اترنت دارای کابل ها و دستگاه های مشابه با اترنت سریع است، اما همه کاره تر و اقتصادی تر است. با توسعه مداوم Gigabit Ethernet، نسخه های پیشرفته تری مانند اترنت 40G و اترنت 100G ظاهر شده اند. Gigabit Ethernet دارای استانداردهای لایه فیزیکی متفاوتی است، مانند 1000BASE-X، 1000BASE-T و 1000BASE-CX.
