1.1 Divisor óptico pasivo

O divisor óptico pasivo é un compoñente importante da rede PON. A función do divisor óptico pasivo é dividir a potencia óptica dun sinal óptico de entrada en múltiples saídas. Normalmente, o divisor consegue unha división lixeira de 1:2 a 1:32 ou incluso 1:64. A característica do divisor óptico pasivo é que non necesita fonte de alimentación e ten unha forte adaptabilidade ambiental. Xa que a canle ascendente de EPON é multiplexada por división de tempo por todosONUs, cada unONUpode enviar datos dentro dunha xanela de tempo especificada. Polo tanto, a canle ascendente EPON transmite sinais de ráfaga, o que require o uso de dispositivos ópticos que admitan sinais de ráfaga.ONUeOLTs.

Os divisores ópticos pasivos das redes PON divídense xeralmente en dous tipos: o tradicional divisor cónico de fusión e o recentemente emerxente divisor de guía de ondas óptica plana.

1.2 Topoloxía física

A rede EPON adopta unha estrutura de topoloxía punto a multipunto en lugar dunha estrutura punto a punto, o que aforra moito a cantidade de fibra óptica e os custos de xestión. PONOLTequipos reduce o número de láseres necesarios pola oficina central, e oOLTé compartido por moitosONUusuarios. Ademais, EPON usa tecnoloxía Ethernet e marcos Ethernet estándar para levar o servizo principal actual: o servizo IP sen ningunha conversión.

1.3 Sincronización en ráfaga da capa física EPON

Co fin de reducir o custo deONU, as principais tecnoloxías doEPONcapa física están concentrados noOLT, incluíndo: sincronización rápida de sinais de ráfaga, sincronización de rede, control de potencia dos módulos transceptores ópticos e recepción adaptativa.

Xa que o sinal recibido poloOLTé un sinal de explosión de cada unONU, oOLTdebe ser capaz de lograr a sincronización de fase en pouco tempo e despois recibir datos. Ademais, debido a que a canle de enlace ascendente adopta o modo TDMA e a tecnoloxía de compensación do atraso da transmisión de fibra óptica de 20 km realiza a sincronización do intervalo de tempo de toda a rede, os paquetes de datos chegan ao intervalo de tempo determinado polo algoritmo OBA. Ademais, debido ás diferentes distancias de cada unONUdende oOLT, para o módulo receptor doOLT, o poder das diferentes franxas horarias é diferente. Nas aplicacións DBA, mesmo o poder da mesma franxa horaria é diferente, o que se chama efecto case lonxe. Polo tanto, oOLTdebe ser capaz de axustar rapidamente os seus puntos de decisión de nivel "0" e "1". Para resolver o "efecto moi próximo", propúxose un esquema de control de potencia, e oOLTinforma oONUdo nivel de potencia de transmisión a través de paquetes de xestión de operación e mantemento (OAM) despois do rango. Debido a que este esquema aumentará o custo da ONU e a complexidade do protocolo da capa física, e limitará o rendemento da transmisión da liña aoONUnivel máis afastado doOLT, non foi adoptado polo grupo de traballo EFM.