Во реалниот живот, поради брзината на светлината, развиваме светлина за пренос на информации.
Исто како што обично користиме глас за да комуницираме, ако некое лице сака да зборува, му треба поддршка од ткивото на гласните органи. На пример, грлото ни е еден од најважните гласни органи и секако најважно е ткивото на гласните жици во грлото.
Слично на тоа, ако сакаме да користиме светлина за да ни помогне да зборуваме, потребен ни е и светлосен орган. Светлосниот модул е како грло, а светлечкиот уред може да се спореди со ткивото на гласните жици, наречено тоса.
Се разбира, комуникацијата е интерактивен процес, па покрај зборувањето, не е доволно, туку и неопходно е да може да се слуша. Во човечкото тело имаме уши кои ни помагаат да слушаме. Слично, во оптичката комуникација, имаме модули кои примаат светлина. Уредите кои можат да примаат светлина одговараат на тимпанумот во внатрешноста на увото, кој го нарекуваме роза. Уредот што може и да зборува и да слуша се нарекува боса.
Меѓутоа, во реалниот живот, какви звуци можеме да направиме ние поединците во основа се одредува по раѓањето или по периодот на промена на звукот. Општо земено, А не може да го направи звукот на Б, а Б не е многу способен да го направи звукот на А. Истото важи и за оптичките модули. За еден режим, модулот А не може да ја емитува брановата должина на модулот Б. Истото важи и за приемот. За еден режим, оптичкиот модул не може да разликува. Мора да му кажете кој зборува (користејќи го модулот што одговара на брановата должина на светлината) пред да може да ги прими информациите.
„Таков глупав модул не може да ги задоволи практичните потреби, па затоа можеме да го компензираме ова со користење на оптички модул што лесно може да се вклучи и исклучи. Во овој момент, оптичкиот модул е еквивалентен на звучен трансформатор и можете да направите кој било звук (со која бранова должина) сакате да емитува.