ਅਸਲ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ, ਰੋਸ਼ਨੀ ਦੀ ਗਤੀ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਅਸੀਂ ਸੂਚਨਾ ਪ੍ਰਸਾਰਣ ਲਈ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਵਿਕਸਿਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।
ਜਿਵੇਂ ਅਸੀਂ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸੰਚਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਆਵਾਜ਼ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਵਿਅਕਤੀ ਬੋਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਵੋਕਲ ਆਰਗਨ ਟਿਸ਼ੂ ਦੇ ਸਮਰਥਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਸਾਡਾ ਗਲਾ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਵੋਕਲ ਅੰਗਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ, ਅਤੇ ਬੇਸ਼ੱਕ, ਸਾਡੇ ਗਲੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਵੋਕਲ ਕੋਰਡ ਟਿਸ਼ੂ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ।
ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਜੇਕਰ ਅਸੀਂ ਬੋਲਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਚਮਕਦਾਰ ਅੰਗ ਦੀ ਵੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਹਲਕਾ ਮੋਡੀਊਲ ਇੱਕ ਗਲੇ ਵਰਗਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਚਮਕਦਾਰ ਯੰਤਰ ਦੀ ਤੁਲਨਾ ਵੋਕਲ ਕੋਰਡ ਟਿਸ਼ੂ ਨਾਲ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਜਿਸਨੂੰ ਟੋਸਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਬੇਸ਼ੱਕ, ਸੰਚਾਰ ਇੱਕ ਇੰਟਰਐਕਟਿਵ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਬੋਲਣ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਇਹ ਕਾਫ਼ੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਸਗੋਂ ਸੁਣਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋਣਾ ਵੀ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ। ਮਨੁੱਖੀ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ, ਸੁਣਨ ਵਿੱਚ ਸਾਡੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਸਾਡੇ ਕੰਨ ਹਨ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਆਪਟੀਕਲ ਸੰਚਾਰ ਵਿੱਚ, ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਮੋਡੀਊਲ ਹਨ ਜੋ ਰੌਸ਼ਨੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਯੰਤਰ ਜੋ ਰੋਸ਼ਨੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਕੰਨ ਦੇ ਅੰਦਰ ਟਾਇਮਪੈਨਮ ਨਾਲ ਮੇਲ ਖਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਰੋਜ਼ਾ ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ। ਇੱਕ ਯੰਤਰ ਜੋ ਬੋਲ ਅਤੇ ਸੁਣ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਨੂੰ ਬੋਸਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਹਾਲਾਂਕਿ, ਅਸਲ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ, ਅਸੀਂ ਵਿਅਕਤੀ ਕਿਹੜੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਬਣਾ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਇਹ ਮੂਲ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਜਨਮ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਾਂ ਆਵਾਜ਼ ਬਦਲਣ ਦੀ ਮਿਆਦ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਨਿਰਧਾਰਤ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ, A B ਦੀ ਧੁਨੀ ਨਹੀਂ ਬਣਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ B A ਦੀ ਧੁਨੀ ਬਣਾਉਣ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਮਰੱਥ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਆਪਟੀਕਲ ਮੋਡੀਊਲਾਂ ਲਈ ਵੀ ਇਹੀ ਸੱਚ ਹੈ। ਇੱਕ ਸਿੰਗਲ ਮੋਡ ਲਈ, ਮੋਡੀਊਲ A ਮੋਡੀਊਲ B ਦੀ ਤਰੰਗ-ਲੰਬਾਈ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਕੱਢ ਸਕਦਾ। ਰਿਸੈਪਸ਼ਨ ਲਈ ਵੀ ਇਹੀ ਸੱਚ ਹੈ। ਇੱਕ ਸਿੰਗਲ ਮੋਡ ਲਈ, ਆਪਟੀਕਲ ਮੋਡੀਊਲ ਵੱਖ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਜਾਣਕਾਰੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਉਸਨੂੰ ਦੱਸਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੌਣ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਹੈ (ਰੌਸ਼ਨੀ ਦੀ ਤਰੰਗ-ਲੰਬਾਈ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰੀ ਮੋਡੀਊਲ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ)।
“ਅਜਿਹਾ ਮੂਰਖ ਮੋਡੀਊਲ ਵਿਹਾਰਕ ਲੋੜਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ, ਇਸਲਈ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਆਪਟੀਕਲ ਮੋਡੀਊਲ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਕੇ ਇਸਦਾ ਮੁਆਵਜ਼ਾ ਦੇ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਜਿਸ ਨੂੰ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਪਲੱਗ ਇਨ ਅਤੇ ਆਊਟ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਬਿੰਦੂ 'ਤੇ, ਆਪਟੀਕਲ ਮੋਡੀਊਲ ਇੱਕ ਧੁਨੀ ਟ੍ਰਾਂਸਫਾਰਮਰ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਹੈ, ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਕੋਈ ਵੀ ਆਵਾਜ਼ ਬਣਾ ਸਕਦੇ ਹੋ (ਕਿਹੜੀ ਤਰੰਗ-ਲੰਬਾਈ) ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਕੱਢਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ।"