Fast Ethernet (FE) to termin określający Ethernet w sieciach komputerowych, który zapewnia szybkość transferu 100 Mb/s. Standard IEEE 802.3u 100BASE-T Fast Ethernet został oficjalnie wprowadzony przez IEEE w 1995 r., a szybkość transmisji w trybie Fast Ethernet wynosiła wcześniej 10 Mb/s. Standard Fast Ethernet obejmuje trzy podkategorie: 100BASE-FX, 100BASE-TX i 100BASE-T4. 100 oznacza szybkość transmisji 100 Mbit/s. „BAZA” oznacza transmisję w paśmie podstawowym; Litera po myślniku oznacza medium transmisyjne przenoszące sygnał, „T” oznacza skrętkę (miedź), „F” oznacza światłowód; Ostatni znak (litera „X”, cyfra „4” itp.) odnosi się do zastosowanej metody kodowania linii. W poniższej tabeli przedstawiono popularne typy sieci Fast Ethernet.
W porównaniu do szybkiego Ethernetu, Gigabit Ethernet (GE) może zapewnić szybkość transferu 1000 Mb/s w sieci komputerowej. Standard Gigabit Ethernet (znany jako standard IEEE 802.3ab) został oficjalnie opublikowany przez IEEE w 1999 r., zaledwie kilka lat po pojawieniu się standardu Fast Ethernet, ale był szeroko stosowany dopiero około 2010 r. Gigabit Ethernet przyjmuje format ramki standardu IEEE 803.2 Ethernet oraz metody kontroli dostępu do nośnika CSMA/CD, która może pracować w trybie half duplex i full duplex. Gigabit Ethernet ma podobne kable i urządzenia jak Fast Ethernet, ale jest bardziej wszechstronny i ekonomiczny. Wraz z ciągłym rozwojem Gigabit Ethernet pojawiły się bardziej zaawansowane wersje, takie jak 40G Ethernet i 100G Ethernet. Gigabit Ethernet ma różne standardy warstwy fizycznej, takie jak 1000BASE-X, 1000BASE-T i 1000BASE-CX.
